In oktober 2020 begon ik aan de opleiding tot IC-verpleegkundige. Na jarenlange ervaring als verpleegkundige op de afdeling Chirurgie was ik toe aan meer uitdaging. Mijn loopbaan in het Maasstad Ziekenhuis begon 10 jaar geleden, toen ik hier startte als student-verpleegkundige. Ik volgde de deeltijdopleiding tot verpleegkundige. Die heb ik in 2016 afgerond en ben toen blijven werken op de afdeling Chirurgie. Daar heb ik vier jaar met veel plezier gewerkt, maar ik merkte na een aantal jaar dat ik toch toe was aan een nieuwe stap. Ik vroeg mij regelmatig af wat er met een patiënt gebeurt als die naar de Intensive Care(IC) gaat. Wat doen de collega’s daar en wat houdt de zorg precies in? Op de Chirurgie kun je tot een bepaald punt van alles doen voor een patiënt, maar op een gegeven moment als een patiënt zo instabiel wordt moet hij naar de IC. Wat kunnen ze daar dan wat ik niet kan? Dat bleef ik mij maar afvragen.
Specialisatie
Op de afdeling Chirurgie zie je veel patiënten voorbij komen die geopereerd zijn aan een kwaadaardige tumor. Dit zijn patiënten die vaak een heel traject in het ziekenhuis hebben gehad met chemotherapie en bestraling etc. Dit maakt veel impact, zowel op de patiënt als op de verpleegkundige. Om zo goed mogelijke zorg aan deze groep patiënten te bieden, heb ik de specialisatie tot oncologieverpleegkundige gedaan. Dit was voor mij een mooie manier om mij verder te ontwikkelen als verpleegkundige en mezelf weer uit te dagen.
Mega-enthousiast
Aangezien ik erg benieuwd was naar het werk op de IC heb ik een dagje meegelopen. Ik liep met een hele enthousiaste collega mee, waardoor ik zelf ook mega enthousiast werd. Ik twijfelde namelijk eerst best wel of de IC iets voor mij zou zijn. Ik heb niet vanaf het begin van mijn loopbaan zoiets gehad van ik ga uiteindelijk op de IC of de ambulance werken. Ik heb altijd gewoon gedaan wat ik leuk vond en wat er op mijn pad kwam. Ook de praktijkopleiders waren enthousiast en door mijn ervaring in het ziekenhuis leek het een logische stap. Aangezien ik al gespecialiseerd was tot oncologieverpleegkundige kon ik de opleiding tot IC-verpleegkundige versneld doen. In 2020 ben ik toen gestart en nu bijna een jaar geleden heb ik mijn diploma behaald.
Je kijkt meer naar het hele plaatje
Als ik zou moeten omschrijven waarom de IC bij mij past, dan ligt dat denk ik vooral aan mijn werkmentaliteit. Dat was ook al zo op de Chirurgie. Ik ben van het hard werken, no-nonsense en gewoon knallen. Wat het hier, buiten de hoog complexe zorg, extra uitdagend maakt is dat je het spoed interventie team (SIT) hebt, een Brandwondencentrum en de reanimaties.
De casussen zijn heel divers. De ene keer is het een patiënt die na een (grote) operatieve ingreep hier komt uitslapen onder bewaking en de andere keer is het patiënt die na reanimatie hier ligt. Het gaat hier vooral om een andere manier van kijken naar de situatie van een patiënt. Je hebt te maken met alle orgaanstelsels en je moet de juiste verbanden hiertussen zien te leggen. Als een patiënt bijvoorbeeld hier komt na een reanimatie dan weet je dat die patiënt een tijdje geen hartfunctie heeft gehad. Dit betekent dat er dus even geen bloed is rondgepompt in het lichaam. Je organen worden voorzien van bloed, dus je kunt dan zien dat er organen gaan falen. Dit kan schade opleveren waar patiënten veel last van kunnen hebben en waar de behandeling ook op wordt aangepast. Je kijkt veel meer naar het hele plaatje, legt verbanden en leert zo ook superveel. Als ik iets niet weet ga ik naar een collega en zo leer ik weer bij.
Patiëntcontact
Het patiëntencontact is ook anders op de IC. Er zijn situaties waarbij een patiënt gewoon wakker is en gewoon normaal kan communiceren. Soms is dit alleen non-verbaal of door iets op te schrijven. Maar het komt ook voor dat een patiënt niet wakker is. Naast het contact met de patiënt heb je ook veel contact met familie en naasten van een patiënt. Je bent naar hen toe vooral veel voorlichting aan het geven, waarom doen we wat we doen. We bellen iedere ochtend de familie van de patiënt en leggen dan de situatie op dat moment uit. Dat kan soms best lastig en verdrietig zijn.
SIT telefoon en reanimatiesein
Wat voor mij het werk uitdagend en spannend maakt is dat een situatie van een patiënt binnen een hele korte periode heel snel kan omslaan. Op het ene moment is de patiënt wakker en gewoon aanspreekbaar en op het andere moment wordt een patiënt heel ziek en moet hij beademd worden. Die dienst kom je dan niet van die kamer af en ben je heel intensief bezig. Dan moet je snel omschakelen en inspelen op de situatie. Dat vraagt wat van je als verpleegkundige. Je hebt op de IC ook een flexdienst. Dan ben je eigenlijk een soort vliegende keep tussen alle IC-units en draag je ook het reanimatiesein en de SIT-telefoon. De SIT-telefoon gaat af als een arts gebeld is door een afdeling die een situatie van een patiënt beoordeeld willen hebben. De arts belt jou dan en vraagt of je meegaat naar de desbetreffende afdeling.
Passievol en gedreven team
Als je gediplomeerd bent start je op de afdeling met de patiënten die laagcomplexe zorg nodig hebben en dit bouw je op tot midden en uiteindelijk tot hoogcomplexe zorg. Ik voelde mij al vrij snel vertrouwd in mijn werk, dit komt vooral omdat ik weet dat ik met collega’s werk waar ik op kan bouwen. Als ik iets niet weet of even wil sparren over een situatie, dan kan dat altijd. Dat geeft een goed gevoel tijdens het werken.
We zijn op de IC vaak in acute situaties heel geconcentreerd aan het werk en dan is de manier van communiceren kort en duidelijk. Dat is nodig voor zo’n situatie, maar het betekent niet dat je met ons geen gezellig praatje kan maken. Dat is alleen op een ander moment. Ik werk in een team met mensen die passie hebben voor hun vak, hard werken en hun hart op hun tong hebben. Iedereen is bereid je te helpen en er is zoveel kennis aanwezig op deze afdeling!
Lijkt het jou leuk om de collega van Bob te worden? Hij laat je graag de afdeling zien tijdens een meeloopdag. Je kunt een meeloopdag aanvragen via de praktijkopleiders via ICMCpraktijkopleiders@maasstadziekenhuis.nl.