Je wilt niet weten hoe onrustig ik me voelde. Waar moest ik op letten? Bij het ingaan van de lock down was ik net terug van vakantie, ik betrad een nieuwe en onwerkelijke wereld! Dat gevoel deelde ik met mijn collega’s. Zij vertelden dat zij hetzelfde hadden ervaren. Ik kreeg het met terugwerkende kracht. Er moesten plannen gemaakt worden voor verschillende situaties. Bijvoorbeeld voor als een moeder positief op corona getest wordt. Dan mag ze niet op bezoek komen bij haar kindje. Of als een opgenomen kindje het virus blijkt te hebben. Wij verplegen de kinderen op zalen, hebben maar 1 isolatiekamer. Gelukkig heeft niemand het virus gehad!
Op de afdeling Neonatologie is de zorg zoveel mogelijk op de gebruikelijke manier doorgegaan. Natuurlijk met extra maatregelen. Echt anders was dat alleen beide ouders bij hun kindje op bezoek mochten komen. Geen broertjes en zusjes, geen opa’s en oma’s, geen tantes en ooms. Sommige baby’s liggen hier wel 8 weken. Dat is ontzettend lang om niet je nieuwe broertje of zusje te mogen bewonderen. Ouders uitten hun verdriet hierover. Gelukkig is het weer mogelijk dat ook 1 broertje of zusje op bezoek komt.
Verder was het een uitdaging om met een minimale bezetting te werken. Collega’s zijn op COVID-19 afdelingen gaan ondersteunen. We maakten ons zorgen om alle collega’s daar en op de Intensive Care die bergen werk verzetten. Constant hebben we gekeken wie van ons kon bijspringen. Heel mooi om te zien dat iedereen paraat stond om te helpen. Die saamhorigheid was enorm.
We houden ons uiteraard aan de 1,5 meter maatregel. Best lastig want je staat dicht bij de ouders. We maken dat bespreekbaar en ze hebben er echt begrip voor.
Ik vind mijn werk altijd al bijzonder want ouders laten het kostbaarste wat ze hebben bij mij achter. Ze hebben er ook in coronatijd het volste vertrouwen in dat wij als verpleegkundigen alles doen om zo goed mogelijk voor hun kindje te zorgen. Een mooi gevoel!